Віртуоз-акардэаніст Ігар Квашэвіч: “Трэба цаніць найперш сваё, а на чужое глядзець вельмі ўважліва, разборліва і асцярожна…”

Наш суботні госць — Ігар Квашэвіч, вядомы ў Беларусі і за мяжой музыкант, віртуоз-акардэаніст, спявак і кампазітар, лаўрэат міжнародных конкурсаў і фестываляў, лаўрэат і стыпендыят спецыяльнага фонду Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь па падтрымцы таленавітай моладзі, пераможца Вышэйшай лігі мэтраў сусветнага акардэона. Але лепш за ўсе гэтыя рэгаліі пра яго скажа яго нефармальнае імя, якое яму далі ў музычных колах — “Залаты акардэон Беларусі”.

Ігар Міхайлавіч нарадзіўся ў 1979 годзе ў гарадскім пасёлку Целяханы Брэсцкай вобласці ў сям’і бацькі інжынера і маці фельчара хуткай дапамогі. У 1994 годзе скончыў з дыпломам выдатніка музычную школу ў Целяханах, у 1998 годзе — з дыпломам выдатніка Баранавіцкае музычнае вучылішча, у 2003 годзе — зноў жа з дыпломам выдатніка — Беларускую дзяржаўную акадэмію музыкі, у 2004 годзе — магістратуру БДАМ. Яшчэ студэнтам станавіўся лаўрэатам многіх конкурсаў (у Чарапаўцы, Кішынёве, Краснадары, Мінску). У 2004 годзе перамог на ХХХХІ Міжнародным конкурсе ў Клінгенталі. Потым былі шчаслівыя выступленні на таксама вельмі прэстыжным конкурсе ACCOHOLIDAY і многіх іншых міжнародных конкурсах, яркія канцэртныя выступленні на самых розных канцэртных пляцоўках, у тым ліку ў Вялікай зале Маскоўскай філармоніі імя П.І.Чайкоўскага і Дзяржаўным Крамлёўскім палацы, на фестывалі кіно краін СНД і Балтыі “Кінашок”, дзе яму стоячы апладзіравалі Мікіта Міхалкоў, Наталля Варлей і іншыя знаныя асобы расійскай кінаіндустрыі. З 2003 па 2014 год працаваў салістам Белдзяржфілармоніі, выкладчыкам у Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі і бясконца-бясконца гастраліраваў па Беларусі, Украіне, Літве, Расіі, Польшчы, Германіі і іншых краінах. У 2016 годзе ініцыіраваў грандыёзны музычна-адукацыйны праект “Беларусь-тур”, праграма якога прадугледжвае яго канцэрты і майстар-класы ў 120 гарадах нашай краіны.

…У маёй журналісцкай практыцы такога яшчэ ніколі не было: інтэрв’ю з Ігарам Квашэвічам было прызначана на 7 (!) раніцы. Гэта таму, што літаральна ўжо ў 10 раніцы яго чакалі ў якімсьці з раённых цэнтраў з чарговым майстар-класам і канцэртам у рамках праекта “Беларусь-тур”.

Я стаяў на ганку нашага Дома друку і чакаў майго суразмоўца. Роўна а 7-й у двор Дома друку заехала бліскучая чорная “Таёта Карола”. Гэта быў Ігар Міхайлавіч, строгі і элегантны, як і яго аўто, і ўвесь у чорным.

Калі ён яшчэ пад’язджаў, праз вокны яго машыны на заднім сядзенні я ўбачыў два сілуэты. Мне, блізарукаму, тады падалося, што гэта былі два чалавекі. Не! Гэта былі два акардэоны — акадэмічны і эстрадны, з якімі, адзін, ён ехаў на канцэрт…

Мы павіталіся і пайшлі ў прэс-залу “Настаўніцкай газеты”, каб гутарыць пра жыццё, адукацыю і музыку.

— Ігар Міхайлавіч, вы не першы акардэаніст-віртуоз, з якім бяру інтэрв’ю. У 2010 годзе я рабіў гутарку з, напэўна, добра вам вядомым Уладзіславам Плігаўкам, які тады, у свае 23 гады, перамог на ўсіх магчымых і немагчымых міжнародных конкурсах, потым, праз некалькі гадоў, з расійскім легендарным майстрам Аляксандрам Скляравым, з якім, дарэчы, мяне і пазнаёміў Уладзіслаў. Цяпер вось з вамі — “Залатым акардэонам Беларусі”. Усе людзі, натуральна, вельмі розныя. Але ведаеце, што я заўважыў. Ёсць ва ўсіх вас нешта падобнае ў візуальным вобразе: ясныя светлыя вочы, адкрыты погляд, жывая міміка, строй­насць, падцягну­тасць, ахайнасць у адзен­ні і неверагодная ўнутраная энергія, бачная нават няўзброеным вокам… Вы самі калі-небудзь задумваліся пра такія рэчы? Можа быць, можна гаварыць пра нейкі асаблівы псіхафізіялагічны тып музыканта віртуоза-акардэані­ста?

— Дзякуй вам за такое незвычайнае ўступнае пытанне. Я думаю, гэтыя якасці, пра якія вы сказалі, тлумачацца найперш тым, што, як правіла, усе баяністы, акардэаністы, хто дасягнуў істотных поспехаў на сваёй прафесійнай глебе, з глыбінкі. Глыбінка, мне здаецца, якасна адрозніваецца ў духоўным плане ад сталіцы, ад вялікіх абласных гарадоў. Я цяпер падарожнічаю па Беларусі і ў гэтым яшчэ і яшчэ раз пераконваюся. І я параўноўваю гэты наш беларускі вопыт з гісторыямі калег з Расіі, Украіны, Казахстана — а мы ж усе выйшлі з Савецкага Саюза, з адной савецкай баяннай школы — там такая ж сітуацыя. І там таленты нараджаюцца ў глыбінцы, у правінцыі. Там людзі чысцейшыя, чым у буйных гарадах. Мы, сапраўды, усе з глыбінкі. Вы ж паглядзіце: і Уладзіслаў Плігаўка, пра якога вы ўспаміналі, — родам з Ушач, а потым яго дзяцінства праходзіла ў Наваполацку, і яшчэ адзін вядомы баяніст загадчык кафедры баяна і акардэона Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі Аляксандр Шувалаў, якому, дарэчы, у свой час Аляксандр Рыгоравіч Лукашэнка падарыў свой асабісты баян, — выхаванец слуцкай школы, і той жа расіянін Аляксандр Скляраў — з Варонежа, а не, напрыклад, з Масквы ці Санкт-Пецярбурга.

— Раскажыце, калі ласка, пра сябе, пра свае, так бы мовіць, вытокі.

— Нарадзіўся я хоць і ў невялікім мястэчку Целяханы, але ў вельмі вялікай сям’і. Я — пятае дзіця. І ўсе мы, дзеці, заўсёды працавалі на зямлі, у нас была вялікая гаспадарка, і трэба было элементарна шмат працаваць, каб яе падтрымліваць. І дзякуй богу, што ўсё гэта ў мяне было. А сёння я гляджу і на сваіх дзяцей, і наогул на цяперашнюю моладзь — яны вельмі часта нейкія прыкормленыя, яны фізічна залежныя ад інтэрнэту, ад усіх гэтых гаджэтаў… Мы былі зусім іншымі дзецьмі. Бацькі нас рэальна выхоўвалі працай. Мы з дзяцінства пачыналі разумець значнасць чалавечай працы, сілу чалавечай працы.

Да пэўнага моманту ў дзяцінстве я выбіраў паміж футболам і музыкай. Але ўрэшце перамагла музыка, калі я пабываў на адной творчай сустрэчы на­кшталт тых, якія сёння праводжу сам.

— І бацькі ўхвалілі ваш выбар музыкі?

— Спачатку не зусім. Яны хацелі, каб я паступіў у эканамічную ВНУ, тым больш што з матэматыкай у школе ў мяне было ўсё нармальна. Але зноў жа ў пэўны момант я вырашыў для сябе, што лічбы для мяне будуць сумнымі. У нас многа эканамістаў у краіне, а ўсё-такі візітоўка нашай краіны сёння — гэта найперш культура. Сёння паралельна з творчай дзейнасцю я вучуся ў магістратуры Мюнхенскага ўніверсітэта музыкі і тэатра, і я магу смела заявіць на ўсю краіну, што наша культура, наша акардэонная школа, уваходзячы ў пяцёрку лепшых акардэонных школ свету, вельмі цэніцца там, у Заходняй Еўропе.

Вы ведаеце, гэта ж не сакрэт, што там у іх па-ранейшаму дастаткова цьмянае ўяўленне пра Беларусь, маўляў, гэта краіна, якая знаходзіцца паміж Расіяй і Польшчай… Але калі ты выходзіш там і іграеш нават іх рэпертуар, яны адразу ўваходзяць у ступар: як такое магчыма? У іх там не акардэон у жыцці галоўны. Куды большае значэнне для іх мае, напрыклад, “Актоберфэст” з баварскім півам, сасіскамі і г.д. А акардэон ну так… Пад добры настрой, дзе-небудзь на лавачцы пайграць разам з сябрамі. А тут з нейкай там Беларусі прыязджае музыкант і дае сур’ёзную канцэртную пра­граму на акардэоне! Яны проста не разумеюць гэтага, уключаюць камеры, адразу прапаноўваюць табе дапамогу і адразу ж, дарэчы, хітра прысвойваюць сабе заслугі: “О, дык вы так добра іграеце, бо вучыцеся ў нас у Мюнхене!” Я, вядома ж, іх тады засмучаю і гавару ім рэальныя рэчы, расказваю пра нашу музычную школу, пра нашу сістэму адукацыі — зладжаную, лагічную, фундаментальную…

— Тое, што ў іх цалкам адсутнічае?

— А я вам прывяду прыклад. Нярэдка любяць гаварыць, што ў нас савецкая шапказакідальніцкая сістэма музычнай адукацыі… А я вам скажу. Мая старэйшая дачка Ефрасіння наведвае дзяржаўную музычную школу ў Баварыі, а Баварыя — гэта нават не проста Германія, а гэта рэгіён нумар адзін у самай развітой еўрапейскай краіне. Дык вось нямецкі ўрад для выхавання юных музыкантаў прадугледзеў усяго 1 (!) урок працягласцю 30 хвілін (!!!) у тыдзень. Прычым толькі з адным вузкім спецыялістам. Даруйце, а што за такі час можа дзіця ўхапіць? А калі яго бацькі яшчэ не музыканты, дык гэта ж наогул катастрофа.

Больш за тое, прадуманыя немцы ўмудраюцца на гэтыя паўгадзіны прывесці дваіх сваіх дзяцей! Кошт жа адзін і той жа будзе…

— А які, дарэчы, гэты кошт?

— Гэтыя 30 хвілін каштуюць 20 еўра. А ў нас нават за меншыя грошы дзіця ў месяц праходзіць у музычнай школе поўны цыкл заняткаў: займаецца ў свайго асноўнага выкладчыка, вывучае сальфеджыа, музычную літаратуру, ходзіць на хор ці аркестр. Многія нашы бацькі, на жаль, элементарна не разумеюць, якімі выгодамі, створанымі для іх дзяржавай, яны карыстаюцца.

— Ігар Міхайлавіч, дык вы зараз жывяце на дзве краіны?

— Я — так. Жонка, якая працуе ў адной з нямецкіх клінік, са старэйшай дачкой — там.

— А як вам вучоба ў Мюнхене? Гэта як бы завочная форма навучання?

— Гэта форма справаздачнасці. Цяпер я вучуся на 2 курсе. Там свае нюансы… Напрыклад, летась я адхадзіў усе лекцыі па эстэтыцы так званай новай музыкі. 5—7 чалавек у групе. Слухаем прафесара. Я старанна канспектую яго лекцыю, ён гэта заўважыў, падыходзіць да мяне: “А што вы там робіце?” Для яго гэта было проста дзіва дзіўнае, што студэнт яго канспектуе. Там жа нават ніякіх залікаў няма. Больш за тое. Заканчваецца другі семестр — і ў групе, якая налічвала 5—7 чалавек на працягу двух семестраў, паяўляецца 25 чалавек! У чым справа? Падыходжу да гэтых новенькіх пазнаёміцца, маўляў, а вы адкуль з’явіліся? Яны кажуць: “Ну, мы студэнты…” Я яшчэ больш здзіўляюся: “Дзіўна, на працягу двух семестраў я вас не бачыў. Вы адкуль?” І па чарзе яны адказваюць, маўляў, адзін — з Сіднея, другі — з Лондана і г.д. І ўрэшце: “Прыехалі вось адзначыцца, што прайшлі курс”. Гэта што, тая сістэма, якую мы хацелі б, каб і ў нас была? Проста гэта я, такі “ўвесь савецкі”, паставіўся да вучобы сур’ёзна. А так: хочаш хадзі на лекцыі, хочаш — не хадзі… Ніхто табе нават нічога не скажа. Я неяк гаварыў пра гэта з рэктарам нашай Акадэміі музыкі Кацярынай Мікалаеўнай Дулавай. Яна згодна: гэта поўны завал. Калі б мы перанялі ў іх такія падыходы да арганізацыі вучэбнага працэсу, мы б страцілі ўсё, што маем… Трэба цаніць найперш сваё, а на чужое глядзець вельмі ўважліва, разборліва і асцярожна.

— Ігар Міхайлавіч, давайце цяпер зноў вернемся да гутаркі пра вашу творчую асобу, а таксама на хвіліначку зноў успомнім Уладзіслава Плігаўку — ён не выходзіць у мяне з галавы, бо і вы акардэаніст, і ён акардэаніст, прычым абодва вы не проста акардэаністы, а акардэаністы-віртуозы. Такое вось, можа быць, крыху правакацыйнае пытанне. У свой час (а можа, таксама і цяпер, не ведаю) Уладзіслава называлі лепшым акардэаністам у свеце, бо ў канцы 2000-х ён выйграў Кубак свету ў шатландскім Глазга. А вы — “Залаты акардэон Беларусі”. Вы з ім неяк дзеліце славу? Вы па жыцці больш сапернікі ці калегі, сябры?

— Ну, па-першае, патлумачу, чаму мяне называюць “Залатым акардэонам Беларусі”. У свой час да мяне прыляпіўся гэты выраз з падачы “Залатога акардэона Расіі”, народнага артыста Расіі, улюбёнца публікі Валерыя Коўтуна. Ён прыязджаў на мой трыццацігадовы юбілей у 2009 годзе, калі разам з калегамі я даваў грандыёзны канцэрт у Вялікай зале Белдзяржфілармоніі, і так мяне назваў.

А што тычыцца дзяльбы славы паміж мной і Уладзіславам, то якая ж можа быць дзяльба, калі мы займаемся кожны, з аднаго боку, сваёй справай, а з другога — агульнай справай? Мы вельмі паважліва ставімся да творчасці адзін аднаго, мы сябруем па жыцці. Дарэчы, на той мой юбілейны канцэрт я, безумоўна, запрасіў і яго…

— А на прэстыжны конкурс у нямецкім Клінгенталі хто з беларускіх музыкантаў прабіў дарогу — вы ці Уладзіслаў?

— Ды так нельга казаць… У 2004 го­дзе Уладзіслаў выйграў гэты конкурс у сярэдняй катэгорыі, а я — у самай прэ­стыжнай чацвёртай катэгорыі. У нас з Уладзіславам розніца па ўзросце 7 гадоў. Але яшчэ значна раней, у 1995 го­дзе, лаўрэатам гэтага конкурсу таксама ў чацвёртай катэгорыі стаў наш суайчыннік Аляксандр Севасцьян, яшчэ калі быў тады студэнтам Мінскага музычнага вучылішча — у 16 гадоў! Ён зараз жыве ў Канадзе.

— Ігар Міхайлавіч, вы з’яўляецеся сябрам Беларускай асацыяцыі баяністаў і акардэаністаў. Гэта ўплывовая арганізацыя?

— Гэта грамадская арганізацыя, але яна мае ўплыў. Па-першае, яна каардынуе ўсе дзеянні баяністаў і акардэаністаў на тэрыторыі нашай краіны. А па-другое, прадстаўляе інтарэсы нашых музыкантаў у міжнароднай супольнасці, паколькі ўваходзіць у Міжнародную канфедэрацыю акардэаністаў. У нас ёсць сайт, дзе выкладваецца інфармацыя пра конкурсы, пра поспехі нашай акардэоннай школы… Асобная старонка там змяшчае інфармацыю пра асобных выканаўцаў, у тым ліку пра Уладзіслава і мяне. (Усміхаецца. — М.Ч.). Кожны там можа пакінуць свой водгук пра канцэрты. Я, напрыклад, прымаю і крытыку ў свой адрас, бо гэта рухае мяне наперад. Толькі ў свабоднай канкурэнцыі можна развівацца.

— Вы аддаяце ў сваёй выканальніцкай творчасці перавагу якому-небудзь з кірункаў — эстраднаму ці акадэмічнаму?

— Не. Я думаю, што адзін кірунак уплывае на другі… А нядаўна я пачаў займацца яшчэ і песеннай творчасцю. У альбоме 2015 года “Поры года” я выступаю ўжо як кампазітар, паэт і спявак. Запісваю ўсе свае альбомы на адной з лепшых студый Украіны ў Кіеве.

— Чаму вы ўсё-такі ў нейкі момант вырашылі пакінуць работу саліста Бел­дзяржфілармоніі?

— Я зразумеў, што канцэртнай, гастрольнай практыкі менавіта ў якасці саліста Белдзяржфілармоніі мне стала недастаткова. Хаця раней, у пачатку маёй творчай кар’еры, падтрымка філармоніі была каласальнай. Дзе мы толькі не выступалі ад Беларускай дзяржаўнай філармоніі ў 2000-х! У Расіі, безумоўна, ва Украіне — у Кіеве, Вінніцы, Роўне, Данецку і Луганску, дзе сёння баявыя дзеянні ідуць, а тады мірныя канцэрты беларускіх артыстаў з аншлагамі праходзілі… Але потым уся гэтая дзейнасць пачала ўсё больш згасаць, гэта ж усё трэба было фінансаваць. І ўжо бліжэй да 2010 года насталі часы, калі канцэртная норма для артыста стала складаць 2 канцэрты ў месяц. Гэта катастрафічна мала для росту і развіцця артыста.

Я, безумоўна, нічога не мог крытыкаваць, але павінен быў нешта рабіць. Калі я запісаў першы альбом эстраднай акардэоннай музыкі “Містар акардэон”, я найперш паехаў па беларускіх санаторыях. Я не саромеўся гэтага. І ў філармоніі пра гэта ведалі, і многія там падтрымлівалі мяне. Бо дзе было яшчэ паказаць гэтыя канцэрты, дзе было паслухаць ацэнку, дзе было ўбачыць, як людзі рэагуюць на музыку, якую я выконваю? Так я, можа, два ці тры разы праехаў усе нашы санаторыі з канцэртамі. І потым неяк сам вырваўся з ямы, у якую ледзь не трапіў. У 2009 го­дзе стаў лаўрэатам 1-й прэміі на ІV конкурсе ACCOHOLIDAY у Кіеве, у 2012 го­дзе мне далі трохпакаёвую кватэру ў Бараўлянах як лаўрэату спецыяльнага фонду Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь па падтрымцы таленавітай мола­дзі (лаўрэат фонду — гэта вышэй, чым стыпендыят; каб стаць лаўрэатам спе­цыяльнага фонду, трэба выйграць вельмі сур’ёзнае міжнароднае спаборніцтва з вельмі сур’ёзным складам удзельнікаў — не менш як 7 краін).

— Такое вось наіўнае пытанне. Калі б вам, з усімі вашымі рэгаліямі, пазваніў бы які-небудзь школьны сябар з Целяханаў і сказаў: “Паслухай, Ігар, я вось тут хутка жанюся. Ты мог бы пайграць у мяне на вяселлі?” — вы б паехалі?

— Калі б ён нават заўтра жаніўся, я тут жа адклаў бы ўсе справы і паехаў! Якія пытанні! Гэта ж сябар. А ўвогуле я з 8 гадоў іграю па запрашэннях. Мяне жыццё прымушала. Я ж гаварыў, што нас у сям’і пяцёра, і я, няхай нават самы малодшы з усіх, таксама неяк мусіў падтрымліваць нашу вялікую сям’ю з малых гадоў.

— Ігар Міхайлавіч, напрыканцы яшчэ некалькі пытанняў пра музычна-адукацыйны праект “Беларусь-тур”. Ён ахоплівае 120 гарадоў Беларусі. Колькі ўжо аб’ехалі?

— Сёння, вось непасрэдна зараз, накіроўваюся ў 68-ы… (Гутарка з Ігарам Квашэвічам адбывалася прыблізна месяц назад. — М.Ч.)

— Колькі ж вы тысяч кіламетраў праехалі за гэты час?

— Каля 60. (Зноў жа на той момант. — М.Ч.)

— Гэта ж, напэўна, страшэнна вымотвае — і эмацыянальна, і фізічна…

— Безумоўна! Але я стараюся не паказваць гэтага. Як казаў музыкант нумар адзін Расіі Валерый Гергіеў, калі робяцца нейкія вялікія справы, не трэба крычаць пра гэта на кожным скрыжаванні. Народ сам пра гэта скажа. І яно сапраўды так. У цяжкія часы развалу Савецкага Саюза з Марыінскага тэатра сыходзілі лепшыя прафесіяналы. Вырвецца артыст, напрыклад, у якую-небудзь Іспанію, а на наступны дзень у яго ў руках ужо кантракт з іспанскім тэатрам. Сітуацыя выглядала катастрафічна, але менавіта Гергіеў змог тады ўзяць сітуацыю ў свае рукі, і сёння білеты на спектаклі ў Марыінку раскуплены на паўгода наперад. Народ ацаніў. І, дарэчы, сам Валерый Абісалавіч, калі некага гэта цікавіць, атрымаў, акрамя маральнага задавальнення, і чыста матэрыяльнае. Па расійскай версіі “Форбс”, ён самы багаты музыкант у Расіі, Стас Міхайлаў і Грыгорый Лепс займаюць 2 і 3 радкі. (Смяецца. — М.Ч.)

А што дае сілы мне займацца праектам “Беларусь-тур”? Канечне, удзяч­ныя слухачы, у першую чаргу дзеці! Ты прыязджаеш у якое-небудзь музычнае вучылішча ці музычную школу, хуценька папіў чаю ў дырэктарскім кабінеце, выходзіш — а плоймы дзяцей з інструментамі цябе ўжо ча­каюць не дачакаюцца, калі ты пачнеш праводзіць свой майстар-клас. Або калі пасля вячэрняга эстраднага канцэрта бабулька з палачкай падыходзіць: “Ой, думала, не пайду, ціск быў высокі… Але ж, дзякуй богу, пайшла! Я ўспом­ніла сваю маладосць! У мяне нават ціск нармалізаваўся…”

Хаця і тут бываюць перашкоды на месцах, калі табе бессаромна кажуць: “Мы прадаём расійскіх артыстаў. У нас зала занята…” Вось гэта на самай справе крыўдна.

— На кожным з вашых майстар-класаў колькі дзяцей вы праглядаеце ў сярэднім?

— Да 5.

— І колькі хвілін адводзіце кожнаму?

— Да 15. Потым жа я даю яшчэ акадэмічны канцэрт.

— За дастаткова кароткі перыяд як усё-такі распазнаяце талент?

— Ёсць, шчыра кажучы, зусім слабыя дзеці. А ёсць вельмі моцныя. І адно, і другое на паверхні. Калі дзіця моцнае, ты адразу бачыш работу педагога: добрую праграму, пастаўленыя рукі і г.д. І, дарэчы, зраблю яшчэ раз камплімент у бок дзяцей з глыбінкі. Вельмі моцныя дзеці мне сустракаліся, напрыклад, у такіх невялікіх мястэчках, як Жылічы, Зэльва, мае родныя Целяханы…

— І ўсё ж, што паспяваеце сказаць дзецям за 15 хвілін майстар-класа?

— Безумоўна, у тонкасці за такі час не ўлезеш. Але даць нейкія агульныя рэкамендацыі, пажаданні ім, звяр­нуць увагу на характарыстыку іх выканання я паспяваю. Не абыходзіцца і без нюансаў, якія на самай справе не нюансы, а азы, але пра гэтыя азы часта не ве­даюць нават у музычных школах. Здавалася б, мы іграем на нашым інструменце правай рукой, пальцы так носяцца, як балід Шумахера… Але на самай справе на 75 працэнтаў за поспех ігры на акардэоне адказвае левая рука. Бо левая рука — гэта мех, гэта ўсё гукавыманне. На фартэпіяна мы паклалі палец — і пайшоў гук, на скрыпачцы правялі смыком — і пайшоў гук. А ў нас пальчыкі паставіш — нічога не будзе. У нас прырода духавая. Наогул, калі іграеш на баяне, гэта павінна быць лёгка.

— Ужо вядома, дзе пройдзе фінальны гала-канцэрт, на якім выступяць лепшыя дзеці, якіх вы адбе­раце?

— Дакладна — не, але мы нацэльваемся на Вялікую залу Палаца Рэспублікі.

— Ігар Міхайлавіч, слухаў вас і проста не мог не здзіўляцца вашай працаздольнасці: і бясконцыя канцэрты, і праект “Беларусь-тур”, і вучоба ў Германіі… Як вы ўсё паспяваеце? У чым сакрэт?

— Ніякага сакрэту. Проста трэба працаваць. Працаваць і яшчэ раз працаваць. А калі мы пачнём гаварыць, маўляў, сёння складаныя часы, мы зробім гэта заўтра, а вось тое паслязаўтра — нічога не будзе.

А на праект “Беларусь-тур” асабліва не шкадуеш ні сіл, ні часу. Нашы дзеці заслугоўваюць таго, каб ім выставілі своечасовыя духоўныя арыенціры. А калі яны судакрануцца з прыгожым і высокім, з імі будзе ўсё добра па жыцці. Галоўнае — гэта духоўны рост. У гэтым і ёсць сэнс праекта “Беларусь-тур”.

Мікола ЧЭМЕР.
Фота аўтара.