Рэй Інтэрнэт-версія дадатку да "Настаўніцкай газеты"
Наш сённяшні герой — акцёр Тэатральнай студыі на Нямізе “20-17”, аператар некамерцыйнай кінастудыі Belarusian Filmmakers Team, рэжысёр, пастаноўшчык, сцэнарыст, сябар Саюза кінематаграфістаў Рэспублікі Беларусь Дзмітрый Гладкоў — прыйшоў у тэатр і кіно ў сталым узросце, тады, калі яму было ўжо за 30. І яго выпадак яскрава сведчыць пра тое, што пачаць спраўджваць сваю жыццёвую мару, наогул нешта кардынальна мяняць у жыцці ніколі не позна, абы гэтая мара жыла ў сэрцы, абы чалавекам рухала шчырае жаданне адкрыцца іншым людзям. І зрабіць, пачаўшы нібыта позна, можна вельмі шмат. Літаральна за апошнія гады, з таго часу, як Дзмітрый скончыў Мінскую школу-студыю драматычнага мастацтва пад кіраўніцтвам Алега Коца (2014), у якасці акцёра ён прыняў удзел у больш як 50 кінапраектах, фільмах і серыялах, няхай нават большасць з гэтых роляў мае эпізадычны характар. Вось толькі некаторыя з іх: “Чаго хочуць мужчыны” (кліент у бары), “З чыстага аркуша” (госць), “З каханымі не расстаюцца” (урач), “Трукач” (француз у аэрапорце), “Вясковы раман” (урач), “Чорная павуціна” (супрацоўнік міліцыі), “Фарца” (кліент з гасцініцы), “Пра Пятра і Паўла” (немец), “Адваротны бок Месяца — 2” (пажарны), “На далёкай заставе” (маёр-асабіст), “Мухтар. Новы след” (кур’ер), “Каханне без правіл” (мужык на беразе). Як рэжысёр, аператар-пастаноўшчык зняў такія стужкі, як “Праверка”, “Маўчун”, вялікую колькасць сацыяльных і рэкламных ролікаў.
Гутарым з Дзмітрыем найперш пра тое, як важна знайсці сябе і як важна данесці людзям тое, што непакоіць цябе самога.
— Дзмітрый, ваша творчая біяграфія сапраўды ўражвае. Вы так імкліва ўварваліся ў свет кіно і тэатра… пасля 30. І за кароткі час паспелі ўжо нямала зрабіць. Гэта фарт ці фартуна?
— Можа, і тое, і другое. Я з дзяцінства быў творчым чалавекам. Зусім малога мяне бацькі аддалі ў музычную школу, але так атрымалася, што з першага класа музыкалкі мяне і забралі, бо палічылі, што гэта вельмі вялікая нагрузка для першакласніка… Вучыўся ў звычайнай школе, але самавукам асвоіў шэраг музычных інструментаў, разам з сябрамі ў школе мы стварылі свой калектыў, ігралі на школьных дыскатэках, потым — у рэстаранах-барах, на розных мерапрыемствах. Калі з’явілася сям’я, канечне ж, з’явіліся зусім іншыя клопаты і жаданні, творчасць на нейкі час наогул адышла на другі план. Я атрымаў эканамічную адукацыю. Пасля арміі дастаткова доўгі час працаваў у камерцыйных структурах, даслужыўся да такой пасады, як намеснік камерцыйнага дырэктара па маркетынгу. Але ўсё роўна, хоць я зусім і не быў уцягнуты ў нейкія творчыя працэсы, недзе падсвядома заўсёды адчуваў, што мне не хапае гэтага, не хапае менавіта творчага самавыяўлення. І аднойчы так атрымалася, што ў інтэрнэце я наткнуўся на нейкую інтэлектуальную віктарыну, дзе проста задавалі пытанні. А гэта, як высветлілася, была анкета першага тура праграмы на АНТ “Адзін супраць усіх”. Я той тур прайшоў. Мяне запрасілі на АНТ прайсці другі тур, я яго таксама паспяхова прайшоў. І такім чынам апынуўся на тэлебачанні. Усе гульні “Адзін супраць усіх”, у якіх я прымаў удзел, я ў канчатковым выніку выйграў. А потым, праз нейкі час, мне пачалі прыходзіць прапановы здымацца статыстам у розных палітычных перадачах кшталту ток-шоу “Выбар”. На гэтых перадачах давялося пазнаёміцца з некаторымі творчымі людзьмі, якія мяне і зацягнулі ў кіно. Першым маім праектам стаў фільм “Чаго хочуць мужчыны”.
— Гэта быў шчаслівы для вас першы вопыт?
— Гэта была начная здымка — з 11 вечара да 11 раніцы. Гэта была мая першая роля, і, натуральна, я ледзьве тады вытрымаў. На працягу 12 гадзін мы ні разу не выйшлі з таго рэстарана, дзе здымаўся фільм, рэжысёр патрабаваў па 10—15 дубляў адной і той жа сцэны… Да 11 раніцы я проста не адчуваў ужо ні рук, ні ног. Неяк даклэпаў да машыны, сеў за руль, сяк-так даехаў дадому, рухнуў на ложак і даў сабе слова: “Больш у кіно я не пайду”. Але літаральна на наступны дзень мне пазваніў асістэнт рэжысёра па акцёрах і прапанаваў яшчэ раз зняцца. І я зніякавеў. Я зразумеў, што не маю права адмовіцца, і даў згоду. Так усё закруцілася. І пайшло, і паехала… Гэта быў 2011 год. Пасля два гады я хадзіў здымацца ў масоўцы.
— Вам гэта падабалася?
— Падабалася, асабліва ваенныя праекты. Мы выязджалі на пляцоўку “Беларусьфільма” ў Смалявічы, там нас пераапраналі то ў немцаў, то ў партызан, там былі танкі, машыны, зброя, якая насамрэч страляла… Усё гэта вельмі зацягвала, і здымачны працэс даваў мне тую творчую аддушыну, якой мне так не хапала ў штодзённым жыцці. А яшчэ мне пашанцавала, што на тых здымках я пазнаёміўся з кіраўніком Мінскай школы-студыі драматычнага мастацтва Алегам Коцам. Ён у той час якраз толькі пачынаў сваю справу, збіраў групы і прапанаваў мне павучыцца. Ён не абяцаў, што дыплом аб заканчэнні школы мяне адразу прасуне наперад па акцёрскай лініі ці яшчэ некуды. Усё было на ўзроўні эксперымента. Ён проста сказаў, што “калі будзеш добра вучыцца, то атрымаеш дакумент. І гэты дакумент будзе пацвярджэннем таго, што ты акцёр. Але пацвярджэннем толькі для цябе, а не для іншых. Далей усё будзе залежаць толькі ад цябе самога — як прымусіць паверыць іншых у тое, што ты нечага варты”.
— А самі вы што пра ўсё гэта думалі?
— Ды нічога я асабліва не думаў. Гэта была для мяне своеасаблівая жыццёвая авантура, я сапраўды не ведаў, што з гэтага ўсяго атрымаецца. Але пасля заканчэння першага курса, ці, як у іх кажуць, першага ўзроўню, мяне заўважылі. Мяне пачалі запрашаць ужо не ў масоўку, а сталі даваць эпізадычныя ролі. Я зняўся ў шэрагу рэклам, і гэта былі ўжо галоўныя ролі. Урэшце, і гэтага мне падалося не тое што мала… Проста здымкі, яны — здымкамі. Яны пастаянна не могуць быць. Асабліва зімой, калі здымак вельмі мала, сядзець, чакаць запрашэння… Ну, неяк непамысна гэта. А на той час я ўжо ўсё-такі атрымаў пэўны вопыт на здымачнай пляцоўцы. Я ўжо бачыў, як працуе рэжысёр, як працуюць асістэнты рэжысёра, як працуе аператар. І мне захацелася самому паспрабаваць зня ць кіно. На той момант у мяне была камера, не скажу, што супер прафесійная, але прыблізна такімі ж камерамі здымаюць рэкламу. І гэтага было дастаткова. Заставалася толькі крышку патраціцца — купіць гук, святло, штатывы, мікрафоны, яшчэ такія-сякія прылады. Усё гэта я паціху набыў, і мы з некалькімі аднадумцамі пачалі спрабаваць здымаць сваё кіно.
— Адразу вызначыліся з тэмай?
— Не. Мы доўга не маглі вызначыцца. І, безумоўна, была праблема са сцэнарыем: дзе яго ўзяць? У рэшце рэшт мы пачалі са здымак серыяла X-fighter. Адзін чалавек з групы “УКантакце”, ён жа аўтар сцэнарыя гэтага серыяла, мне спачатку прапанаваў там зняцца ў якасці акцёра, але тыя людзі, якія здымалі, наогул не мелі ўяўлення пра тое, што такое кіно і як яно робіцца. Таму я сам узяў у рукі камеру і пачаў здымаць. Гэта быў вельмі карысны вопыт для мяне як для пастаноўшчыка і аператара. Я тады зразумеў, што пастаноўка кадра, пастаноўка мізансцэн у кадры — гэта і ёсць работа рэжысёра. Пастаноўшчык — гэта фактычна і ёсць рэжысёр.
— У якім жанры вы бачылі сябе як рэжысёра?
— Я неяк адразу знайшоў сябе ў кароткаметражных фільмах на сацыяльную тэму. П’янства, наркаманія, прастытуцыя, нелегальная праца за мяжой… Спачатку мы рабілі зусім кароткія, па 2—3 хвіліны, ролікі з антыпрапагандай гэтых асацыяльных з’яў. Яны ўсе, дарэчы, выкладзены на YouTube. А потым прыйшлі да больш маштабных работ. Адным з такіх першых твораў быў фільм “Праверка”. Мы імкнуліся ўзняць тэму сямейных каштоўнасцей. Паводле сюжэта, пісьменнік там застаецца адзін (сям’я паехала адпачываць на мора) і запрашае да сябе на кватэру, даруйце, прастытутку, але не для таго, каб рабіць з ёй тое, што робяць з прастытуткамі па прызначэнні, а для таго, каб напісаць кнігу пра іх жыццё і побыт. Гэты сцэнарый, дарэчы, быў напісаны з рэальнай гісторыі, яго аўтар — адзін піцерскі сцэнарыст, я спецыяльна з ім звязваўся, браў дазвол на здымку… Атрымалася тое, што атрымалася.
— Дзмітрый, наогул, вы маглі б сказаць пра сябе, што вы чалавек, які зрабіў сам сябе?
— Цяжка сказаць… У дзяцінстве і юнацтве да ўсяго ў творчасці, чым я авалодваў, я сапраўды прыходзіў сам. Але што тычыцца маёй сённяшняй творчай кар’еры — аператара, пастаноўшчыка, рэжысёра, акцёра, найбольшы штуршок, лічу, дала Мінская школа-студыя драматычнага мастацтва Алега Коца, асабіста ён сам і ўсе выкладчыкі, усе акцёры Горкаўскага тэатра. Можна сказаць, яны паднялі мяне з кален. Калі б я сам працягваў караскацца без ніякай дапамогі, дык, можа, караскаўся б яшчэ не адзін і нават не два гады, а значна больш.
— З усіх вашых сённяшніх амплуа, якія вы толькі што пералічылі, што вам усё-такі найбліжэй?
— Мне ўсе гэтыя амплуа блізкія. Але, скажам, у школу-студыю да Алега Коца я ішоў найперш для таго, каб удасканаліць свае акцёрскія навыкі, і я іх павысіў. І, мабыць, невыпадкова я сёння працую ў Тэатральнай студыі на Нямізе “20-17” усё ў таго ж Алега Коца, які з’яўляецца яе мастацкім кіраўніком, і галоўнага рэжысёра Васіля Грачухіна. Хаця, шчыра кажучы, мяне заўсёды цягнула ў кіно больш, чым у тэатр. Проста на курсах мне далі зразумець адну аксіёму: кіношны акцёр ніколі не сыграе тэатральную ролю, а тэатральны акцёр сыграе ўсе ролі. Першай маёй сур’ёзнай тэатральнай роляй была роля цара ў спектаклі “Забыць Герастрата”. Мы асучаснілі старажытнагрэчаскі міф, наша гісторыя стала ўніверсальнай: кожны з гледачоў, хто прыходзіў на спектакль (а іх за два гады паказу спектакля назбіралася ўжо больш за тысячу), сам для сябе вырашаў, з якой ён эпохі і дзе ён жыве. Нехта адчуваў сябе ў Старажытнай Грэцыі, нехта — у 1917 годзе ў Пецярбургу, а нехта — і ў пэўны перыяд тут, у нас, у Беларусі. Гэтым, уласна кажучы, і прыцягвае гледача спекталь “Забыць Герастрата”.
— Што вылучае Тэатральную студыю на Нямізе “20-17” на агульнай беларускай тэатральнай сцэне?
— Найперш тое, што наш тэатр не класічны, а эксперыментальны. Мы працуем на дастаткова абмежаванай плошчы, разлічанай прыблізна на 40 чалавек, фактычна сам-насам з нашым гледачом. Гэта яго найбольш і ўражвае — вось гэты непасрэдны канктакт паміж акцёрам і гледачом. Напрыклад, у нас ёсць спектакль “Твар” Рамана Дзерваеда. Там наогул поўны кантакт з гледачом: акцёр дакранаецца да гледача, дае яму ў рукі розныя прадметы і г.д. І, паказаўшы ўжо тры ці чатыры спектаклі, мы сапраўды зразумелі, што людзям гэта падабаецца. Што не проста купіў білет у тэатр, пасядзеў там паўтары гадзіны за дваццаць метраў ад сцэны, нават калі ты сядзіш у першым радзе, і сышоў. А вось менавіта гэты жывы кантакт. Плюс, як правіла, мы праводзім жывыя гутаркі з гледачамі пасля спектакля, яны робяць разам з намі фота, мы п’ём разам каву ці гарбату… Прычым усе нашы пастаноўкі, заўважу, бясплатныя.
— Вернемся да кіно… Якой сваёй роляй у кіно вы найбольш ганарыцеся? Ці павернем інакш пытанне: якая роля вам найбольш дарагая?
— Шчыра кажучы, вельмі цяжка выбраць нейкую адну. За ўвесь час сваёй кар’еры я зняўся ўжо больш як у 50 розных праектах. І, мабыць, найбольш запомніліся нават не самі ролі, а тое, з кім ты працаваў. І тут адным з самых яркіх успамінаў — хоць гэтая роля была без тэксту — было маё супрацоўніцтва з Дзмітрыем Хананавічам Астраханам. Рабочай назвай праекта была “На тым беразе”, а ў пракатным варыянце фільм называецца “Каханне без правіл”. У мяне там было 10 здымачных дзён, але яны незабыўныя. Многія кажуць, што Астрахан — строгі рэжысёр, можа нават недзе і крыкнуць, і сказаць што-небудзь крыўднае. Але я быў гатовы працаваць менавіта з такім рэжысёрам — строгім, але справядлівым. І цяпер, дарэчы, Астрахан кліча мяне ўжо на трэці свой праект. Я з задавальненнем пайду з ім працаваць. А яшчэ з самага запамінальнага: у мінулым годзе стартавала карціна аднаго расійскага рэжысёра, яе рабочая назва — “Вакальна-крымінальны ансамбль”. Гэта серыял з 16 серый, 70—80-я гады. Спачатку мяне запрасілі туды ў так званую групоўку (наступны за масоўкай узровень, калі ты нічога не гаворыш, а проста апынаешся ў сцэнах разам з галоўнымі героямі). Але ў выніку мне далі тэкст, адзін дзень нешта не дазнялі, прадоўжылі на наступны дзень, на наступны зноў не паспелі дазняць і г.д. У выніку мая групоўка перарасла ў паўнацэнную ролю. 24 здымачныя дні. І цяпер у цітрах там будзе канкрэтна прапісана маё прозвішча — роля супрацоўніка міліцыі. Капітан — у 1979 годзе, старшы лейтэнант — у 1984 годзе… Мне гэтая роля вельмі спадабалася, я ў яе па-сапраўднаму ўжыўся. Гэты серыял павінен выйсці на тэлеканалах недзе ў кастрычніку бягучага года.
— Нядаўна ў адным са зборнікаў мне давялося пазнаёміцца з напісаным вамі сінопсісам кароткаметражнага фільма. Перш чым задаць вам пытанне, дазвольце пазнаёмлю з гэтым сінопсісам нашых чытачоў. А гаворка там ідзе пра праграміста сярэдніх гадоў, які, аказаўшыся без працы пасля развалу СССР, вырашыў прысвяціць сваё жыццё вывучэнню і распрацоўцы праграмы для кантактаў са светам душ. Выкарыстаўшы ўсе свае веды па фізіцы і астраноміі ў галіне хістання і вібрацыі энергетычных імпульсаў у Сусвеце, ён сапраўды распрацаваў такую праграму. Потым пры дапамозе так званага рэгрэсіўнага гіпнозу яго душа выправілася ў свет мёртвых. Для падарожжаў у свет душ праграміст прыцягнуў свайго даўняга сябра былога аднакурсніка ў якасці правадніка. Пагружаючы правадніка ў глыбокі гіпноз і кіруючы яго свядомасцю, у “тым свеце” яны знайшлі душы знакамітых людзей і ўвайшлі з імі ў кантакт, даведаліся некаторыя падрабязнасці іх жыцця і смерці, не вядомыя ў свеце жывых. Пасля некалькіх удалых сеансаў сувязі праграміст зразумеў, што можа рэальна даведацца аб прычыне смерці таго ці іншага чалавека ад яго душы ў “тым свеце”, і вырашыў правесці яшчэ некалькі сеансаў са знакамітымі людзьмі. Так, у адным з сеансаў ён выклікаў на гутарку душу Віктара Цоя, які яму расказаў, што прычынай яго смерці была не аўтакатастрофа і што яго душа была запраграмавана Сусветам развівацца да 78 зямных гадоў. Да гэтага часу ён павінен быў жыць і ствараць для людзей. Але адбыўся збой праграмы. І ён загінуў, не выканаўшы яе. У наступных сеансах былі Сяргей Бадроў, Уладзіслаў Лісцьеў і Міхаіл Круг, у якіх ён даведаўся шмат падрабязнасцей іх рэальнай смерці, якія ніяк не стыкаваліся з вынікамі рэальных расследаванняў…
Не буду далей раскрываць захапляльны сюжэт, але вось такое пытанне да вас, Дзмітрый: вы сапраўды схільны верыць больш мёртвым, чым жывым?
— Я вырас у сям’і атэіста, камуніста. Мой бацька быў партыйным работнікам, і ён мяне выхоўваў не тое што ў варожасці да царквы, да Бога, але, натуральна, ён не прымаў усяго гэтага, адпаведна, чакаючы такога ж стаўлення і ад свайго сына. Таму, самі разумееце, я і сёння схільны не да нейкай веры, а да навукі. І ўсім трансцэндэнтным рэчам, нават кожнаму божаму збаўленню ад хвароб, я схільны знаходзіць тлумачэнне з навуковага пункту гледжання, зыходзячы з маштабаў Сусвету, становішча планет, энергетыкі і г.д. Быў пэўны перыяд, калі я захапляўся астралогіяй. Потым на змену ёй для мяне прыйшла астраномія… А ўрэшце я вельмі захапіўся пытаннямі ўздзеяння энергетыкі на чалавека. І, безумоўна, мяне заўсёды хвалявала: ці існуе жыццё пасля жыцця? Так, рэлігія гаворыць адно. Але калі паспрабаваць пагаварыць пра гэта, абапіраючыся на навуку? Якраз гэтага мне заўсёды хацелася. Я ўпэўнены, што навуковая размова пра гэта цалкам магчыма, тым больш што пры дапамозе рэгрэсіўнага гіпнозу людзі сапраўды кантактуюць з душамі. І гэтым сцэнарыем я хацеў паказаць, як я разумею і адчуваю ўсе гэтыя рэчы, ці, прынамсі, наблізіцца да нейкага разумення, паказаць, як я хацеў бы, каб гэта адбывалася. Навука сёння зрабіла крок далёка наперад, кіраванне розумам — рэч зусім не са свету фантастыкі, а навукова абгрунтаваная рэальнасць.
— А чаму менавіта гэтыя фігуры — Цой, Бадроў, Лісцьеў, Круг? Яны былі вашымі кумірамі? Ці вы выбралі іх, па-руску кажучы, “из праздного любопытства”? Чаму, скажам, не Сяргей Ясенін, вакол смерці якога не сціхаюць спрэчкі — ці ён сам павесіўся, ці яго павесілі? Або, скажам, Янка Купала, які — таксама не вядома — ці па неасцярожнасці сам упаў з 10 паверха гасцініцы “Масква” ў 1942 годзе, ці яму дапамаглі ўпасці?
— Для сцэнарыя я выбіраў герояў са спіса, дзе было недзе 40 чалавек, у тым ліку Ясенін і Купала. Але ўрэшце я вырашыў узяць тых асоб, якіх я сам яшчэ застаў жывымі, якія загінулі не так даўно. І так, у пэўнай ступені і Цой, і Бадроў, і Лісцьеў, і Круг былі для мяне кумірамі.
— Ведаю, што вы знялі некалькі фільмаў, адрасаваных непасрэдна дзіцячай і падлеткавай аўдыторыі… Чым прадыктавана гэтая цікавасць?
— Пачнём з таго, што я, можна сказаць, мнагадзетны бацька. У мяне тры хлопчыкі. Старэйшаму — 14 гадоў. І мяне як бацьку, шчыра кажучы, трывожаць некаторыя моманты пераходнага ўзросту… Я кажу не канкрэтна пра свайго сына. Ён у мяне спартсмен, прафесійна займаецца футболам, ніякіх шкодных звычак, ніякіх сумніўных кампаній я за ім не заўважаў. Я кажу наогул пра нашых дзяцей, падлеткаў. Так, у фільме “Маўчун” я ўзнімаю тэму кінутых дзяцей. Я завастраю ўвагу нават не на адносінах бацькоў і дзяцей (там бацькі-алкаголікі загінулі, у выніку дзіця апынулася ў дзіцячым доме), а на тым, як гэтыя кінутыя дзеці жывуць далей. У жыцці ж насамрэч існуе мноства сцэнарыяў. Так, пасля дзіцячага дома чалавек можа стаць бамжом, але ж ёсць і іншы варыянт, калі кінутае дзіця знаходзіць добрых бацькоў і яго жыццё пачынае развівацца ў светлым, добрым рэчышчы… Яшчэ адзін мой фільм на дзіцяча-падлеткавую тэматыку — “Калі ў доме гасне святло” расійскага аўтара Канстанціна Якаўлева. Па яго словах, ён напісаў гэты сцэнарый, што называецца, на каленцы за 20 хвілін і выкінуў для абмеркавання ў інтэрнэт. Калі гэтая гісторыя трапіла на мае вочы, я адразу ўхапіўся за яе. Там узнімалася тэма наркаманіі: бацька-наркаман пастаянна забірае з дому ўсе грошы, учыняе скандалы, б’е маці, усё гэта бачыць дзіця. Мне падалося, што для нас усё ж больш актуальная тэма алкагалізму, тым больш мне не хацелася, каб у мяне ў кадры прысутнічаў шпрыц ці іншыя рэчы са сферы наркаманіі. Таму мы перапісалі той сцэнарый пад бацьку-алкаголіка, прычым крыху змякчылі гэтую фігуру і далі месца надзеі. Маці ў нашым выпадку адмаўляецца пісаць заяву ў міліцыю, калі бацька чарговы раз выносіць з кватэры грошы і пачынае буяніць. Нават хлопчык, не вытрываўшы, бяжыць у міліцыю, а маці спадзяецца да апошняга, нават гаворыць з сынам пра тое, што трэба ўмець дараваць, спадзявацца і верыць. Мы гэтым фільмам як бы заклікаем берагчы сям’ю, імкнуцца яе захаваць любымі магчымымі сродкамі. Стужка заканчваецца на добрай ноце: тату вылечаць, яму дапамогуць. Трэба дапамагаць адно аднаму — тады ўсё будзе добра.
— Даруйце за вельмі асабістае пытанне: а вы самі шчаслівы бацька — у сэнсе адносін з дзецьмі?
— Шчаслівы. Я сам выхоўваўся ў сям’і, дзе былі лад і камфорт, і імкнуся гэтак жа выхоўваць і сваіх дзяцей. А часам, гледзячы на сітуацыі ў сем’ях некаторых сваіх аднакласнікаў і іншых знаёмых, я проста дзякую Богу за тое, што мае дзеці слухаюцца бацьку і жывуць так, як я таго і хацеў бы. Безумоўна, яны могуць і пахуліганіць, але гэта такія дробныя свавольствы, без якіх немагчыма дзяцінства…
— Вы ніколі не спрабавалі выйсці са сваімі фільмамі на сур’ёзныя кінафестывалі, напрыклад, на той жа “Лістапад”?
— Было жаданне выставіць фільм “Маўчун” у намінацыі кароткаметражных фільмаў, але мы не ўкладваліся ў рэгламентаваныя рамкі працягласці фільмаў: там фільм мусіў доўжыцца, здаецца, да 15 хвілін, у нас жа было 26. Ну і трэба ж разумець, што, прынамсі, пакуль мы не прэтэндуем на нейкі суперпрафесійны ўзровень. Мы працуем, пераважна з акцёрамі-аматарамі, хаця ў апошніх праектах да нас ужо далучыліся і прафесіяналы, напрыклад, Валерый Варатынскі з “Беларусьфільма”, Ігар Пятроў з Купалаўскага. Наогул, усе нашы фільмы, якія мы здымаем нашай ініцыятыўнай групай Belarusian Filmmakers Team (рэжысёр, кастынг-дырэктар, крэатыўны дырэктар Аляксей Казанцэвіч), – гэта не камерцыйны праект. Мы проста хочам нешта данесці людзям, у нечым дапамагчы ім, ад нечага перасцерагчы. І да нас цягнуцца людзі, якія гэта разумеюць, як разумеюць і тое, што такія справы за грошы не робяцца. А да “Лістапада” мы яшчэ дойдзем.
— Дзякуй за гутарку.
Мікола ЧЭМЕР.
Фота аўтара і з інтэрнэту.